Początek końca - zadanie od Leonarda polegające na obejrzeniu jego wspomnień w Sypialni w trybie cieni.
Treść
Gra skończyła się, goście pogratulowali madame i pocieszali Kaleba. Wydawało się, że nie mógł zrozumieć, co się stało. Linette uśmiechała się, ale tylko oczami. Nie miałem nic pilnego do roboty, dlatego postanowiłem pójść na górę. Wchodząc po schodach, zobaczyłem, jak Kaleb wychodzi z salonu. Po takiej porażce opuszczenie domu było logiczne, jednak zamiast to zrobić, poszedł w stronę pokojów. Idziemy, X. Powinienem przypomnieć sobie, co było dalej.
Przebieg
Leo: Kiedy zszedłem w kierunku pokojów, Kaleba nie było już na korytarzu. Może po prostu czeka na madame w jej pokoju, aby uregulować dług? Już miałem wracać, kiedy usłyszałem przenikliwy krzyk.
Mary: Puść mnie!
Krzyk dobiega chyba z sypialni Mary. Widzisz młodego Leo, który rzuca się w stronę drzwi, i ciągnie za klamkę. Zamknięte. Zza drzwi słychać dźwięki walki i kobiecy płacz.
Mary: Proszę, nie rób tego!
Leo z całych sił wali w drzwi. Bezskutecznie. Biegnie z powrotem na schody. Chce chyba wezwać pomoc. Ale nagle drzwi się otwierają. Z pokoju wybiega płacząca i wystraszona Mary w zniszczonej sukience. Spod sukienki widać gorset. Turniura się przekrzywiła.
Mary: Na Boga, pomocy! Leo?...
Mary nagle odwraca się od nas i, w międzyczasie poprawiając sukienkę, biegnie w stronę schodów. Za nią z sypialni wychodzi Kaleb!
Kaleb: Mary, stój, nic ci nie zrobię! A ty, co ty tu robisz, chłopcze?
Leo: Mogę zadać to samo pytanie tobie.
Kaleb chce coś odpowiedzieć, ale Leonard nagle skacze na niego, celując pięścią w brzuch.
Kaleb: Marny śmieciu!
Leonard unika ciosu Kaleba i z całych sił gryzie go w rękę. Kaleb odpycha Leo, który lecąc w kierunku drzwi, uderza głową w futrynę. Chłopiec traci przytomność. Wspomnienie urywa się.
Zakończenie
Wyrzuciłem z siebie wtedy tyle złości… Szkoda, że byłem tylko chłopcem.
Nagroda
80 punktów wolności i 100 żetonów